28.10.11

No.

Esa palabra que nos indica que somos personas y no simples máquinas que siguen a los demás con el fin de aparentar la bonita rosa, quitando de encima miles de espinas.

Y poder llegar allí.

Empezamos a caminar con dirección a ninguna parte, solo con los pies por delante y con la idea de parar cuando las heridas de los pies se notaran.En mitad del camino nos dio por pensar :
-¿Que hacemos aquí?-me pregunto mi propia sombra.
-No lo se, lo único que se ,es que quiero encontrar mi cordura, perdida tiempo atrás.
Con esta última contestación, marcharon ambos unidos por la casualidad en aquel día.

21.10.11

Pot ser.

Si estem en aquest món és per alguna cossa.Al passejar pel camí que porta cap a  la felicitat, sempre podem estar acompanyats, però ara, en l'actualitat més verdadera , estem tot sols, no  tenim cap ma per aferrar-se, només les petjades del passat i la sertessa de que el futur estarem junts, o aixó es lo que ficaba en el envoltori.

17.10.11

automne.

Ya es verdad.Ya no nos lo podemos quitar de encima, se acabó.Las marrones hojas en el suelo ya son parte del nuevo paisaje y en la calle ya se empieza a oler a castañas en el fuego y de tierra húmeda por  la lluvia que empezará a caer inmediato.Terminée.Todas las piscinas formaran parte del pasado y los helados sera un cálido recuerdo mientras que en tu boca, ya empiezas a saborear el humeante calor de una taza de chocolate en tarde de Octubre.A empezar a sacar las gabardinas y los sombreros al vuelo.

6.10.11

Fin.

Al acabar la vida, sentí como un ultimo aliento en mi corazón, ese fue como una ultima milésima de segundo de vida para este cuerpo inmóvil en medio de aquel baño de hostal , por culpa de a saber quien y la razón, no me acuerdo.No hay que recordar.Solo hay que esperar a que alguien se de cuenta de mi ausencia y empiece a buscarme, pero sera tarde, seré pasto de bichos y insectos que viven conmigo en esta habitación de carretera.